“در شرایط حساس کنونی فقط باید امید داشته باشیم” دکمه توییت را می‌زند و توییت ارسال می‌شود. در ادامه میبیند که فردی یاوه‌ای گفته و تصمیم میگیرد جواب دهد: “تو اگر شعور داشتی که ۷ تومنی نویس نمی‌شدی …”
باران است و رادیوی تاکسی درباره خروج ترامپ از برجام می‌گوید و راننده برمی‌گردد می‌گوید: “اما به نظرم اگر اتحاد داشته باشیم، هوای هم رو داشته باشیم هیچ‌کس هیچ غلطی نمی‌تونه بکنه!” (دربست) تاکسی می‌ایستد و رو به مسافر می‌گوید:”آقا کرایه نمی‌خوام بفرمایید من این دربست رو برم.”
“بابا چرا ماست گرون شده؟!ای بابا تا دیروز که ۲۸۰۰ بود که! (موبایلش زنگ می‌خورد) نه نه من ۳۰ هزارتا دستم دارم زیر ۷۰۰۰ تومن معامله نکن که بد ضرر کردی (با ذوق) تا دو روز دیگه دلار رفته بالای ۸ تومن!”
بالای تنها مواردی از مکالماتی است که روزانه اتفاق می‌افتد و ما از هم توقع داریم به هم امید می‌دهیم و اوضاع نابه‌سامان را سعی در نه جندان بد جلوه دهیم! اما امید چه؟ امید پوچ!
درحالی از امید صحبت میکنیم که در دوستی‌ها، تجارت، محبت، حتی کارهایی که وظیفه اصلی خودمون هست هم کوتاهی میکنیم!
امید بذر هویت ماست اما باید به خاطر داشت این بذر در زمین که بماند در بهترین حالت اگر نگندد و سالم بماند، جوانه هم نمی‌زند! این بذر برای به ثمر نشستن باید آبیاری و مراقبت شود. این بذر کم‌پیداست. نشود بیدار شویم ببینیم بذر خوراک مور و موریانه شده که بدباختیم. وقت کم است و این بذر به آبیاری و مراقبت نیاز دارد.